Jaser Arafat

Urodził się 24 sierpnia 1929 roku w Jerozolimie (niektórzy biografowie podają Kair), zmarł 11 listopada 2004 roku w Clermont (Francja). Był politykiem i przywódcą palestyńskim, laureatem pokojowej nagrody Nobla.

Urodził się w rodzinie zamożnego kupca. Ukończył budownictwo lądowe na Uniwersytecie króla Fauda (Kairskim), był inżynierem. Jeszcze na studiach związał się z Bractwem Muzułmańskim, a w latach 1952-56 stał na czele federacji Studentów Palestyńskich.

W lipcu 1952 roku ukończył kurs szkolenia wojskowego w Kairze, wyspecjalizował się w stosowania materiałów wybuchowych. Poglądy Arafata uległy ewolucji w kierunku   nacjonalizmu palestyńskiego. Również w Kairze, w 1958 roku powołał do życia zbrojną organizację palestyńską al-Fatah, która w 1968  weszła w skład Organizacji Wyzwolenia Palestyny, skupiającej ugrupowania walczące o palestyńską niepodległość i kwestionujące legalność istnienia państwa Izrael.  Arafat jako działacz terrorystyczny przyjął pseudonim Abu Ammar.

Od 1969 roku przewodniczył KC, od 1971 Komitetowi Wykonawczemu Organizacji Wyzwolenia Palestyny. Celem OWP jak wskazuje nazwa było skupienie wielu organizacji walczących o wyzwolenie Palestyny. W 1979 roku Arafat potępił egipsko- izraelskie układy pokojowe z Camp David. W 1982 roku OWP została rozbita przez wojska  izraelskie na terytorium Libanu, ostatecznie w grudniu 1988 wyrzekł się terroryzmu. Począwszy od 1989 Arafat sprawował prezydenta państwa palestyńskiego na uchodźstwie, zgłaszając jednocześnie roszczenia do całej Palestyny (w tym do terytorium zajmowanego przez Izrael). Arafat poparł napad Iraku na Kuwejt w sierpniu 1990 roku, występując w roli sojusznika Sadama Husajna, stracił w oczach wielu polityków zachodnich i arabskich.

Tajne negocjacje z Izraelem z początku lat dziewięćdziesiątych doprowadziły do powstania Autonomii Palestyńskiej, na czele której stanął Jaser Arafat. W 1994 roku za zainaugurowanie procesu pokojowego otrzymał wraz z Ichakiem Rabinem i Szimonem Perezem Pokojową Nagrodą Nobla. W 2003 roku, pod naciskiem palestyńskiej i międzynarodowej opinii publicznej przywódca autonomii rozpoczął zmiany w systemie sprawowania rządów, które miały ograniczyć jego władz. Faktycznie jednak nie pozwolił nikomu kierować kluczowymi resortami w państwie.