Piotr Jaroszewicz

Urodził się w 1909 roku w okolicach Garwolina pod Warszawą. Był działaczem komunistycznym, generałem, premierem. W okresie międzywojennym zdobył wykształcenie i pracował jako nauczyciel, następnie był kierownik szkoły powszechnej. W latach II wojny światowej najpierw walczył na kresach wschodnich, później w radzieckiej strefie okupacyjnej, a z chwilą tworzenia wojska przez płk Zygmunta Berlinga przyłączył się do wojska. Pracował w aparacie politycznym armii (jako członek PPR), w 1944 roku awansował na zastępcę dowódcy 1 armii Wojska Polskiego do spraw polityczno – wychowawczych.

Po zakończeniu II wojny został mianowany wiceministrem obrony narodowej, pełnił tą funkcję w latach 1945-1950.W roku 1948 wstąpił do PZPR i dzięki temu stał się członkiem KC tej partii, a następnie członkiem Biura Politycznego (1970-1980). W 1950 roku został generałem dywizji wojska polskiego. Od 1952 roku pracował na stanowisku wicepremiera i ministra górnictwa węglowego. Jednocześnie w latach 1950-1952 przewodniczył Państwowej Komisji Planowania. W 1955 roku partia powierzyła mu nowe zadanie - miał reprezentować Polskę w RWPG.

W grudniu 1970 roku, kiedy zmieniła się ekipa Gomułki na ekipę Gierka, Piotr Jaroszewicz został premierem i pełnił ten urząd do 1980 roku .Ostatecznie w 1981 roku usunięto go z partii  ponieważ został obciążony za kryzys społeczny i gospodarczy jaki powstał w latach siedemdziesiątych .   

Wystąpienia robotnicze w 1976 roku, a następnie w 1980, były spowodowane m.in. brakiem podstawowych artykułów spożywczych na rynku (np. reglamentowany cukier) oraz złą polityką wobec całego społeczeństwa (tzw. „życie na pozór”). Dlatego też upadek ekipy Gierka w 1980 roku poskutkował upadkiem Jaroszewicza.

Pod koniec życia Jaroszewicz pisał pamiętniki, z których wynikało, że wielu jego dawnych partyjnych towarzyszy współpracowało z NKWD.  Od 1981 coraz rzadziej mówiono o Jaroszewiczu, do chwili jego śmierci w 1992, kiedy okazało się, że został zamordowany wraz z żoną.