Władysław Gomułka

W czasie II wojny światowej Gomułka  należał do WPK (bolszewików) na terenach zajętych przez ZSRR.W 1941 roku został oddelegowany do organizowania podziemia komunistycznego na terenach objętych okupacją niemiecką, od 1942 należał do Polskiej Partii Robotniczej. W 1943 roku został I sekretarzem  KC PPR, po zakończeniu wojny był mianowany na stanowisko sekretarza generalnego (1945-1948).W roku 1947 został posłem, lecz rok później władze partii oskarżyły go o „odchylenia prawicowo- nacjonalistyczne”, za co został odsunięty od stanowisk, wyrzucony z PZPR, a następnie uwięziony (od 1951do1954 przebywał w więzieniu bez wyroku sądu).Gomułka  sprzeciwiał się kolektywizacji gospodarstw na wzór radziecki, zerwaniu stosunków z Jugosławią , należał do zwolenników „polskiej drogi do socjalizmu”.

Po wydarzeniach poznańskich i październikowych w 1956 roku został rehabilitowany, a jako najlepszy kandydat „odwilży” partyjnej zaproponowano mu stanowisko I sekretarza KC PZPR Gomułka szybko zmarnował pokładane w nim nadzieje liberalizacji życia, popadł w konflikt z Kościołem i intelektualistami, zbytnio zcentralizował aparat partyjny. Był zwolennikiem interwencji w Czechosłowacji  w 1968 roku. Odszedł ze stanowiska pod pretekstem choroby, jednak głównym powodem były wypadki na Wybrzeżu w grudniu 1970 roku. Zmarł w 1982 roku.