Vaclaw Havel

Pisarz, polityk, były prezydent Czechosłowacji i Czech. Urodził się w dość bogatej rodzinie mieszczańskiej, ukończył Akademię Sztuk Teatralnych i  Muzycznych w Pradze. Wcześnie rozpoczął publikację sztuk teatralnych, pierwsza z nich pt. „Przyjęcie” ujrzała światło dzienne w 1963 roku.

Havel był jednym z sygnatariuszy, którzy  podpisali Kartę 77, powołując w ten sposób organizację do obrony praw człowieka, a jednocześnie tworzącą opozycję antykomunistyczną.

W 1978 roku Havel opublikował esej pt. „Siła bezsilnych”, w którym wskazywał na rozbieżności pomiędzy ideologią komunistyczną, a godnością człowieka. Z powodu swoich poglądów był kilkakrotnie aresztowany przez czeskie służby bezpieczeństwa, szykanowany i przesłuchiwany. Havel odgrywał czołową rolę w opozycyjnym Forum Obywatelskim.

W listopadzie 1989 roku podczas tzw. aksamitnej rewolucji skandowano nazwisko  Havla, który stał się symbolem walki z komunizmem. 29 grudnia tegoż roku został jednogłośnie wybrany przez parlament na prezydenta Czechosłowacji. W rozbieżnościach pomiędzy Czechami i Słowakami, które uwypukliły się na początku lat dziewięćdziesiątych Vaclaw Havel był zdecydowanym zwolennikiem utrzymania jedności państwa. Jednak w wyborach parlamentarnych 5-6 czerwca 1992 roku na Słowacji zwyciężyły siły antyczeskie, które doprowadziły 1 stycznia 1993 roku do powstania dwóch niepodległych państw Czech i Słowacji. Havel stał się niekwestionowanym liderem Czech, co doprowadziło do wybrania go przez parlament w dniu 26 stycznia 1993 roku na prezydenta Republiki Czeskiej. 20 stycznia 1998 został ponownie wybrany na to stanowisko, które pełnił do 2003 roku.  

W polityce zagranicznej Vaclaw Havel był zwolennikiem integracji Czech z Unią Europejską oraz współpracy z Polską i Węgrami.

Najsłynniejsze utwory Havla to: „Powiadomienie”, „Puzuk, czyli Uporczywa niemożność koncentracji”, „Protest” i wiele innych. W swoich dramatach i esejach poruszał problemy współczesności przedstawione w atmosferze teatru absurdu.